ΚΑΡΤ ΠΟΣΤΑΛ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΩΡΓΙΑ #7

“Βγάζει η θάλασσα κρυφή φωνή, φωνή που μπαίνει μες στην καρδιά μας και την συγκινεί και την ευφραίνει”, έγραφε σε ένα από τα αποκηρυγμένα ποιήματά του ο Κωνσταντίνος Καβάφης και οι στίχοι αυτοί στριφογύριζαν στο μυαλό μου όσο πλησιάζαμε στο Μπατούμι. Θα συναντούσα επιτέλους τη Μαύρη Θάλασσα, τη θάλασσα της ιστορίας, των μύθων, των δεσμών και της τραγωδίας. Τι τραγούδι θα είχε εκείνη τη μέρα, άραγε, να μας πει το Βαθύ Λιμάνι;

ΚΑΡΤ ΠΟΣΤΑΛ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΩΡΓΙΑ #6

Είχαμε πάρει ξανά τους δρόμους και τα βουνά. Για ένα τριήμερο σχεδόν, χρησιμοποιούσαμε ως βάση το σπίτι του Ντάτο, ενός καλού φίλου του Ζούρα και του Γκιόργκι, στο Αμπαστουμάνι, μια μικρή και ήσυχη πόλη χτισμένη σε μεγάλο υψόμετρο στα εντυπωσιακά βουνά της περιοχής του Μετσχέτι, κοντά στα σύνορα με την Τουρκία. Με είχαν προετοιμάσει λέγοντάς μου ότι θα με πήγαιναν σε ένα από τα πιο σημαντικά και εντυπωσιακά μνημεία που μπορεί κανείς να επισκεφθεί στη Γεωργία και οι πρώτες πληροφορίες και εικόνες που είχα φροντίσει να βρω το επιβεβαίωναν.

Η Ιταλία είναι μια χώρα που, είμαι σίγουρος, κάθε ταξιδιώτης θέλει να γνωρίσει, δημιουργεί όμως μια πρακτική δυσκολία όταν στρέψεις το βλέμμα σου προς αυτήν: πού να πρωτοπάς; Είναι τόσες οι επιλογές, τόσες οι διαφορετικές εικόνες και εμπειρίες που προσφέρει, που δυσκολεύει την όποια απόφαση. Έτσι κι εγώ, έχοντας καταλήξει να πάω επιτέλους στην Ιταλία ήρθα αντιμέτωπος με το ίδιο πρόβλημα. Τη λύση για την τελική επιλογή, μου την υπέδειξαν τα προσιτά αεροπορικά εισιτήρια, αλλά και η ευκαιρία να κάνω ένα ακόμη βήμα πιο κοντά στην εκπλήρωση ενός ταξιδιωτικού "θέλω". Πρώτη φορά, λοιπόν, στην Ιταλία, με ένα ταξίδι στη Μπολόνια.

ΚΑΡΤ ΠΟΣΤΑΛ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΩΡΓΙΑ #5

Ένα απόγευμα ντυμένο με τα πιο όμορφα χρώματα της νεαρής άνοιξης, λουσμένο στο φως ενός γλυκού ήλιου καθισμένου με περισσή μεγαλοπρέπεια στον λευκό θρόνο του Καυκάσου. Ένα απόγευμα που το αιώνιο και πάντα νέο τραγούδι του ανέμου σιγοντάρει τα αργά βήματα των ανθρώπων· κι εκείνοι, σαν μέλη μιας τεράστιας πολυφωνικής χορωδίας, δίνουν φωνή στις ανάσες του ουρανού. Ένα απόγευμα σαν όλα τα απογεύματα του χρόνου και των χρόνων. Πώς να είναι άραγε η καθημερινή ζωή στο Σιγνάγι;

ΚΑΡΤ ΠΟΣΤΑΛ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΩΡΓΙΑ #4

«Πού θα πάμε σήμερα;» ρώτησα τον Ζούρα, που ως ο οδηγός της παρέας είχε δικαιωματικά το γενικό πρόσταγμα.
«Πρώτα σ' ένα μοναστήρι και μετά κοντά εκεί, σε μια μικρή πόλη, στην ωραιότερη θέα», μου απάντησε τονίζοντας τις τελευταίες λέξεις και χαμογέλασε αινιγματικά.